In het diepe

Ik begon met duiken in 1998 op Mallorca, slaagde toen voor mijn PADI in Cyprus en verhuisde 11 jaar later naar Spanje nadat ik was overgestapt naar British Sub Aqua Diving, het is iets waar je van gaat houden als je eenmaal het zelfvertrouwen en de drijfkracht in de zee hebt opgebouwd en de druk in uw oren gemakkelijker. De zee en haar inwoners kunnen mooi, ondersteunend, ontspannend en de meest geweldige ervaring zijn, vooral hier in Murcia, waar het warmer en vriendelijker is dan mijn oude verblijfplaatsen in het Engelse kanaal, dat vaak koud is, zware stromingen, getijden, diep, donker, slecht zicht en veel zware beroepsvaart. Niettemin moet het te allen tijde met het grootste respect worden behandeld door degenen die het betreden. Gebruik altijd de basisregel 'Maak alleen foto's, laat alleen bellen achter'. Als duiker moet je altijd op de hoogte blijven van veel dingen, zoals diepte, luchtverbruik, bloedstikstofniveaus, navigatievaardigheid en uitrusting om er maar een paar te noemen. Zelfs de meest ervaren mensen kunnen het zich niet veroorloven zelfgenoegzaam te worden. Onderwaterfotografie is zeer lonend, maar gezien de bovengenoemde gevaren vereist het voortdurend bewustzijn en discipline. Terwijl ik opstuwwater in het koele water draai en langs de lijn afdaal in de diepblauwe zee, normaal tot ongeveer 18 meter en dan misschien tot 32 meter, wordt het water een filter voor het lichtspectrum, waarbij eerst de kleur rood wordt verwijderd, op ongeveer 6 meter, dan oranje dan geel, waarbij blauw de laatste is, daarom zien veel foto's er blauw of grijs uit. Voor de duikers lijkt het vaak op een zwart-witfilm. Om de kleur van film te herstellen, is hiervoor licht nodig, dus flitser en flitsers zijn essentieel om de ware schoonheid van de onderwereld vast te leggen. U zult aan enkele van de foto's variaties in kleur zien hierdoor en mijn vermogen om dit te beheren! Ik gebruik vaak macro (heel dichtbij), zodat het licht van de flitser het onderwerp overspoelt voor verbeterde kleuren. De meest gebruikelijke vraag die ik krijg, gaat over haaien. Persoonlijk heb ik er hier nog nooit een gezien en ik moet zeggen dat haaien een slechte reputatie krijgen, als je ze met respect behandelt, dan laten ze je met rust. Ik heb zonder problemen gedoken met grijs rif, witpunt en verpleegsterhaai. Trekkervissen kunnen echter het meest gemeen zijn, maar ook hier zijn er weinig en niet de agressieve. Mijn persoonlijke favorieten zijn de murenen, die ongeveer 2 meter lang worden en octopus. Ik heb er veel tijd aan besteed ze zonder gevaar te fotograferen. De Morays hebben een slecht gezichtsvermogen maar een uitstekend reukvermogen door hun neusholtes (wiebelende buisjes aan het uiteinde van hun neuzen), dus hoewel ik redelijk dichtbij kom, ben ik nog nooit aangevallen. Belangrijkste regel, niet aanraken en nooit voeren) Ik heb ze zien voeren in de Rode Zee en het geeft echt plezier als de betrokken duikers beseffen dat de Moray het verschil tussen aas, vingers en armen niet herkent. De Octopus is een zeer intelligent wezen met het vermogen van de kameleon om van kleur te veranderen om te passen bij alles wat het voorbij is gegaan. Af en toe lig ik in de zeebodem en beweeg ik met een vinger dicht bij hun hol, heel vaak komt een tentakel met behoedzame pop uit en raak mijn hand aan, dan zal het langzaam om mijn hand wikkelen en me naar het gat beginnen te trekken of er komt iets uit voor een spel of geef een plotselinge straal inkt en verdwijn als een kogel. De oranje vis is een Apogon-mannetje en als je goed kijkt, kun je zien dat hij bevruchte eitjes in zijn bek houdt voor de draagtijd. Ik gebruik deze vis meestal als een snelle referentie van de stroming, omdat ze altijd de neiging hebben om tegen de stroming in te zwemmen. De Blenny is zonder twijfel mijn kleine favoriet met zijn opmerkelijke brutale gezicht. Er zijn veel variaties in kleur www.the-journal.es 11 augustus 2020 en type, maar alle Blenny zijn nieuwsgierig en zo grappig in hun houding. Ga op een rots naast een liggen en ze komen kijken wat er aan de hand is. Op en neer springen, heen en weer terwijl ze het vertrouwen opbouwen dat je niet vijandig bent. Soms doen er 2 of 3 mee en als je aandacht van één afdwaalt, zal hij je een zachte kneep geven om je eraan te herinneren dat hij wil spelen. Vaak heb ik zo hard gelachen dat mijn masker zich met water vult en ik het moet schoonmaken. Oeps, hoe lang was dat, een minuut 5 minuten? Een snelle controle van de meters en de polscomputer is nog maar 70 bar lucht over en het is tijd om terug te navigeren naar de boei of ankerlijn. Een veiligheidsstop op 6 meter om de stikstof in mijn bloed door mijn longen te laten filteren om DCO (de bochten) te voorkomen en dan terug naar de boot voor een slok zoete wijn uit de geitenvelblaas en misschien een stuk Sandia Melon en zo naar de haven als iedereen aan boord is. Zie je de volgende keer visvrienden weer! Glen Ford