Judy en Punch
De entertainmentindustrie staat voor een afrekening als het gaat om de manier waarop ze vrouwen behandelt, dus wat is een betere plek om misstanden recht te zetten dan met het afschuwelijke spektakel van huiselijk geweld dat de traditionele Punch and Judy-poppenshow is? Honderden jaren lang het hoofdbestanddeel van Engelse kustplaatsen - gebaseerd op de Italiaanse commedia dell'arte - tonen Punch and Judy-shows de brutale Mr Punch die zijn wapenstok royaal toepast op zijn vrouw Judy, evenals op een baby, een politieagent, Toby de hond , een krokodil, en soms de Dood zelf. Al deze personages verschijnen in Judy and Punch , het speelfilmdebuut van schrijver-regisseur Mirrah Foulkes, dat een soort van oorsprongsverhaal biedt voor de 'punchy-smashy' handpoppen en ze herpositioneert in een live-action feministisch wraakverhaal.
Het tafereel is een mythische, geheel door land omgeven Europese stad genaamd 'Seaside' in het midden van de 17e eeuw. Wanneer de menigte niet samenkomt om te kijken naar het stenigen van vrouwen op verdenking van hekserij, wonen ze de marionetshow bij die wordt opgevoerd door 'Professor' Punch (een walgelijke en zelfhaat Damon Herriman) en zijn meer getalenteerde vrouw Judy (Mia Wasikowska). Punch is een lokale held, hoog in aanzien en sterke drank; Wanneer zijn zwakheden hem ertoe brengen twee onvergeeflijke daden te begaan, merkt Judy dat ze bondgenoot is van de verschoppelingen van de stad en op een missie om de onschuldigen te beschermen tegen de maffia-uitbuitende machtsmakelaars van de stad in de vorm van de olieachtige burgemeester Mr.
Gelegen ergens tussen The Crucible en een sprookje - met een flinke dosis Monty Python en Pasolini erin gegooid - roept deze duister grappige # MeToo-fabel overtuigend een Europese setting op, ondanks dat hij op het platteland van Victoria is opgenomen met een volledig Australische cast. Een on-point muziekscore heeft ondertussen net genoeg van een eigentijds randje om de problemen te lokaliseren die het oproept in het hier en nu, net als de eindcreditsbeelden van kinderen die naar een old-school Punch and Judy-show kijken en duidelijk getraumatiseerd zijn door het. Foulkes heeft de manieren waarop machtige blanke mannen aan de touwtjes trekken behendig gedeconstrueerd - haar film is een geschikte schaar.
