4 Feb
The Kinks begon in Muswell Hill North London. De originele band van broers Ray en Dave Davies werd bijgestaan door Peter Quaile op bas en Mick Avory op drums. Ze stonden oorspronkelijk bekend als de Ravens toen ze in 1963 werden opgericht. Ze traden op in pubs, gemeentehuizen en feesten. Ze veranderden vervolgens de bandnaam in The Kinks in 1964 en tekenden een platencontract bij Pye Records. Hun eerste twee singles waren geen succes, maar toen kwam degene die alles veranderde, ik weet zeker dat je het je herinnert "Je hebt me echt te pakken". Dit was het nummer dat een van de grootste Britse en internationale groepen aller tijden lanceerde en tot nu toe is het direct herkenbaar. The Kinks waren al stevig gevestigd als een van de toonaangevende Britse acts van die tijd, maar in 1966 zouden ze hun spel naar een ander niveau tillen met een reeks uitzonderlijke releases. Ray Davies veranderde zijn houding ten opzichte van het schrijven van liedjes met opnames als "toegewijde volgers van de mode" (aangezien het swingende Londen zijn mode veranderde). Ray schreef toen "zonnige namiddag" die de nummer één positie bereikte de week nadat Engeland het WK won. Dit zou worden gevolgd door de absoluut perfecte "Waterloo-zonsondergang", die werd geschreven over een jong stel (wie waren zij?) Dat op een avond over de Waterloo-brug liep terwijl ze de rivier de Theems overstaken. In juni 1970 werd het nummer waar ze waarschijnlijk het meest bekend om zijn uitgebracht, genaamd "Lola", dat was geschreven over een romance tussen een jonge man en een travestiet die elkaar ontmoetten in een club in SoHo London. Ray had een persoonlijke relatie met Chrissie Hynde van The Pretenders die in 1979 een cover opnam van "stop your snikken". The Pretenders brachten in 1981 "I go to sleep" uit, dat ook door Ray werd geschreven. Een feit dat veel mensen zich niet realiseren, is het volume van albums die The Kinks tijdens hun carrière over een periode van drie decennia uitbrachten. Het totaal was 28, waarvan 24 studioalbums en 4 live-albums. Ray en Dave brachten ook hun individuele werk uit (sommige trouwe fans zeggen hun beste werk) op de albums, evenals de B-kanten van hun hitsingles. In 2004 kreeg broer Dave een beroerte waardoor een reünie niet mogelijk was. Ray verklaarde dat hij in goede gezondheid verkeerde, waarna er een reünie was en de band weer bij elkaar kwam in 2018. Er was de hoop dat ze een recente tour zouden doen, maar helaas heeft de huidige Covid-pandemie de gelegenheid betekend om drie originele leden van de knikken Ray, Dave en Mick Avery moesten in de wacht worden gezet. We hopen ze allemaal zo snel mogelijk weer bij elkaar te zien. Jarenlang hadden The Kinks eerbied ontvangen van de rockbroederschap, die allemaal hun cachet verhoogden met golf na golf van nieuwe bands en muzikanten. In 1978 had The Jam David Watts gecoverd, terwijl The Pretenders hun eerste Britse hit hadden met een versie van Stop Your Sobbing, en Van Halen begon hun carrière met een hardrockversie van You Really Got Me. De grootste van alles was Kirsty McColl's adembenemende kijk op Days. In 1979 bracht de band het hardrock-album Low Budget uit en werden late rocksterren in Amerika, kregen toegang tot het stadionrockcircuit en verkocht Madison Square Garden uit. In 1980 bracht Dave Davies een goed ontvangen titelloos album uit en trad hij solo op in de langlopende tv-show American Bandstand, gevolgd door zijn albums Glamour en Chosen People. Amerikanen kochten in 1981 ook massaal Kinks-albums Give The People What They Want, met daarop de hitsingles Better Things en Destroyer. In 1983 bevonden The Kinks zich weer in de Britse hitlijsten met Come Dancing, de meest succesvolle single van de band in Amerika, van het album State of Confusion. Op de mond-tot-mondreclame uit 1984 stonden Do It Again en Living On A Thin Line, die in hoge rotatie waren op Amerikaanse rockradiostations. In zijn zeer beperkte vrije tijd van wereldtouren stapte Ray buiten zijn werk met de Kinks om samen te werken aan musicals Chorus Girls en Around The World In 80 Days. In 1985 verliet de oorspronkelijke drummer Mick Avory de band en werd vervangen door Bob Henrit. Datzelfde jaar bracht Ray Davies zijn eerste soloalbum uit, Return To Waterloo, een soundtrack van een innovatieve muzikale film die hij schreef en regisseerde voor de Britse televisie. In 1990 werden alle vier de leden van de originele Kinks-line-up - Davies, Davies, Quaife en Avory - opgenomen in de prestigieuze American Rock n 'Roll Hall of Fame. In de jaren 90 verzamelden The Kinks een hele nieuwe generatie fans, terwijl opnieuw een golf van muzikanten hulde bracht aan de band. Vooral Damon Albarn van Blur erkende Davies als een belangrijke invloed, net als Noel en Liam Gallagher van Oasis, waarbij Ray Davies de geliefde titel "Godfather of Britpop" behaalde. In 2005 kwamen de Kinks in de UK Music Hall of Fame. De smerige band uit de arbeiderswijken van Londen zet zijn invloed op elke nieuwe generatie fans voort. Grootouders tot en met hun kleinkinderen houden van The Kinks, en als je ze vraagt waarom, zie je een licht in hun ogen dat een diepe genegenheid logenstraft zoals geen andere band dat wekt. The Kinks hebben altijd bij de gewone mensen gestaan, immuun voor trends of commerciële interesse, en vertelden hun verhalen op een manier die uniek is in rockmuziek. Van de keiharde sonische explosie van You Really Got Me tot de weemoedige zoetheid van Waterloo Sunset, tot het slimme, censuurverwekkende woordspel van Lola tot de nostalgische pop van Come Dancing, de muziek van de Kinks is herkenbaar, inclusief, vrolijk en attent , en geliefde. Ze zullen voor altijd, zoals ze in 1966 zongen, "niet zoals iemand anders" zijn. De wereld is er des te beter door, en dat zal nog een tijdje doorgaan ...
